Soep van de week (7)

Owja.....soep van de week! Nou...eh..... soep kun je ook heel goed invriezen! Altijd handig als je geen tijd / zin hebt om te koken. Bijvoorbeeld omdat je met kerst al een dag in de keuken hebt gestaan.

Ik heb nog een bakje pompoensoep, 2 bakjes maissoep en volgens mij ook nog broccolisoep. Welke zal ik eens nemen.....

Mysterie

Een paar jaar geleden stapte ik regelmatig op de tram bij de halte bij station Rotterdam Noord. Bij die halte staat een boom. De eerste keer dat ik opstapte, viel me op dat op deze boom een briefje geniet zat. Een handgeschreven A4tje met erop een houterig handschrift;

“Wie heeft op 24 november 2004 mijn blauwe rugzak hier meegenomen? Ik wil hem heel graag terug. Vast bedankt!”. Eronder een vreemd aandoend mailadres, iets met veel cijfers erin en zonder naam ofzo.

De eerste keer dat ik het briefje zag was in de zomer van 2007. Ruim 2,5 jaar na de genoemde datum dus! Zou het briefje er al zo lang hangen? Lijkt me sterk….regen en wind enzo…. In de twee jaar erna valt me op dat er met enige regelmaat een nieuw briefje op de boom wordt geprikt.

Zou deze persoon echt denken dat er, inmiddels ruim 4 jaar na de genoemde datum, nog een reactie gaat komen? Het fascineert me enorm! Dat moet wel een heel bijzondere tas geweest zijn. Wat zou erin gezeten hebben? Blijkbaar iets heel waardevols, aangezien deze geheimzinnige persoon er nog steeds naar op zoek is.

Ik heb mezelf een aantal keer voorgenomen om een mailtje te sturen. Gewoon om het verhaal achter “de tas” te horen. Want dat er een verhaal is, daar ben ik zeker van! Helaas….het is er nooit van gekomen en inmiddels worden er geen briefjes meer opgehangen. Ik zal het dus maar met mijn eigen fantasie moeten doen……

Bekentenis

De meeste mensen kennen mij als cultuurliefhebber. Volgens sommigen wellicht elitair. Zo iemand die expres literaire cafés bezoekt, iets zinnigs kan melden over wijn en te pas en te onpas zegt dat ze “eigenlijk bijna geen TV kijkt”. Die houdt van sushi en obscure kazen, nooit “me” zal typen als er “mijn” moet staan en hele gemene dingen zegt over musicals en de bezoekers ervan.

Maar ik moet jullie wat bekennen. Ik hou van foute muziek. Hele erge foute muziek. Van die nummers die mijn mondhoeken spontaan omhoog duwen, die ik vaak woordelijk mee kan zingen maar waarvan ik weet dat ik er eigenlijk mijn neus voor op zou moeten halen. En toch download ik ze, omdat ze zo aanstekelijk zijn. Om er lekker naar te luisteren als ik alleen ben, en niemand het horen kan….

Een kleine selectie uit mijn favoriete foute nummers, om even aan te geven hoe erg het met mij is gesteld;

-          Bonnie Tyler – Total eclipse of the heart

-          Usher , Ludacris en Lil’John – yeah

-          Whigfield – Saturday night

-          Jennifer Lopez – Let’s get loud

-          Daddy yankey – Gasolina

-          Righteous brothers – Unchained melody

-          Shanice – I love your smile

-          Prince – The most beautiful girl

-          Mariah Carey – All in your mind

-          Bert en Ernie – De alfabetmars

Ik weet het, het is erg. Maar ik kan het niet langer voor me houden. Mijn naam is Maaike, en ik hou van hele foute muziek!

Oh ja, en ik ben dol op aardbeien. Uit blik!

Gedicht schrijfcursus 06-12-2010

Bergnimf zoekt bladgod
voor wilde woudnachten.

Zoek jij het hogerop?
Staat groen je goed?
Ben je bang in het donker?

Dan ben ik,
luchtvoetig, rozenbladhuid, sprankelogen,
op zoek naar jou.

Voel je je aangesproken?
Reageer dan onder nummer 33.
Wie weet bouwen wij samen
ons nest van maangeluk.

Ontvangen

Ik sta bij de kaartjesautomaat op Rotterdam Centraal, om een treinkaartje naar Utrecht te kopen. Net als ik mijn pinpas aan het apparaat wil voeren, spreekt een meisje me aan. "Ik heb een ongestempelde dagkaart over die morgen verloopt. Wil jij hem hebben? Je hoeft 'm alleen maar af te stempelen en dan kun je er de hele dag op reizen". De vraag overvalt me nogal. Ik neem de kaart aan en stamel "Nou, graag, hartstikke bedankt!" en weg is ze....

Dan sta ik daar met de dagkaart in mijn hand en voel me nogal ongemakkelijk. Heb ik haar wel genoeg bedankt? Ja, ik heb uiteraard dankjewel gezegd, maar misschien nog een keer, of nadrukkelijker ofzo... Had ik haar niet iets kunnen aanbieden? Een kop koffie ofzo? Maar ze is al weg....

In de trein denk ik er nog eens over na. Conclusie; ik heb er moeite mee om iets te accepteren van een ander zonder iets terug te geven. Raar eigenlijk, aangezien ik weet dat ik dat andersom helemaal niet heb. Integendeel. Ik vind het heel belangrijk om regelmatig iets voor een ander te doen, te geven, zonder daar direct iets voor terug te verwachten. En onvoorwaardleijk ontvangen zou dan ineens niet mogen? Ja maar dat klopt natuurlijk niet!

Voortaan wil ik proberen te ontvangen zoals ik ook geef; onvoorwaardelijk en in alle openheid! Dank, lieve onbekende, voor je treinkaart, maar meer nog voor deze mooie les!

Soep van de week (6)

Het gaat deze week sneeuwen..... Hoewel ik niet dol ben op kou, vind ik dat toch wel wat hebben. Het gekraak onder je voeten, de heldere luchten en natuurlijk vanuit de kou thuiskomen in een knus huis met rode, gloeiende wangen! Lekker opwarmen met een dampende kop soep! Deze linzensoep is smaakvol, stevig en pittig.

- Blonde linzen
- Bouillonpoeder
- 2 blikjes tomatenpuree (die kleintjes die bijna niks kosten)
- Rode peper
- Beetje gemalen komijn
- Pot geroosterde paprika
- Verse munt
- Zachte geitenkaas

Kook de linzen tot ze zacht zijn in water met bouillonpoeder met de tomatenpuree erbij en pureer het geheel met de staafmixer. Voeg indien nodig meer water toe. Als je een vrij dikke maar nog wel vloeibare soep hebt, een fijngesneden rood pepertje toevoegen (voor een mildere soep de rode peper weglaten en vervangen door een klein beetje gemalen witte of zwarte peper) en naar smaak gemalen komijn. Snij de geroosterde paprika in stukjes en voeg deze toe aan de soep, evenals de fijngehakte munt. Schep de soep in koppen en verdeel daar de verbrokkende geitenkaas over.

Zakelijk gesprek

Ik werk in een sector waarin je regelmatig nogal….ehhh…..aparte mensen tegenkomt. Gisteren had ik echter de meest bizarre zakelijke ontmoeting uit mijn hele carrière. Ongelooflijk hoe extreem dik de plaat voor de bakkes van sommige mensen is….

Ongeveer 3 weken ervoor belde de bewuste dame me op. Ze had mijn gegevens gekregen van een kennis en was bezig met een project waarvoor ze een zakelijk leider zocht. We hadden een leuk telefoongesprek en maakten een afspraak. Ik vroeg haar me vooraf wat informatie over haar project te mailen. Dat zou ze doen.

Ik kom het café binnen waar we hebben afgesproken. Ik steek mijn hand uit en stel me voor, en geef aan dat ik even twijfelde of de afspraak wel door zou gaan, omdat ik geen mailtje van haar heb ontvangen. Ze zegt dat ze me dit wel heeft gestuurd, maar dezelfde dag eind van de ochtend. Okay, aangezien het nu half 1 is heb ik die mail dus niet meer gezien. Kan gebeuren.

Tot mijn grote verbazing kijkt ze me indringend aan en zegt op belerende toon “het is wel belangrijk dat je duidelijk aangeeft wat je van mij verwacht, een goede organisatie begint met goede communicatie”. Pardon? Jij komt een afspraak niet na en vervolgens begin je tegen mij over het belang van goede communicatie? Het moet niet gekker worden.... Maar dat werd het wel!

Ze begint over haar idee, en vraagt me wat ik ervan vind. Ik geef voorzichtig aan dat ik het verhaal nog wat abstract vind, en me er nog niet zo’n duidelijk beeld van kan vormen. Dat is duidelijk niet de reactie die ze wilde. “Dan heb je niet zo goed opgelet, want dat heb ik net verteld”. Op zalvende toon voegt ze toe “maar dat geeft niet, ik vertel het nog wel een keer”.

Vervolgens begint ze het verhaal opnieuw, even onduidelijk als ervoor. Ik geef aan dat ik haar echt wel gehoord heb, maar vraag door over de inhoudelijke kant van haar plan. Weer fout! “Maar lieve, lieve meid (WTF?!?!?! Ik zit hier in een zakelijk gesprek met iemand die ik nog maar 10 minuten ken!?!?!?), daar kan ik nu natuurlijk nog niks over zeggen”. Op die kameel. Kindertjes die vragen…..

Daarna volgt een gesprek waarin ze me voortdurend onderbreekt als ik wil reageren op haar verhaal, vervolgens aangeeft dat ze me onvoldoende enthousiast vind, ze minimaal 4 keer de term “communicatiestoornis” in de mond neemt als ik een vraag stel of kritische opmerking plaats en ze mij verwijt wel erg onzeker te zijn.

Ik besluit dat ik nog liever een ijsbeer onverdoofd probeer te castreren dan dat ik met deze vrouw samen een productie doe, en ga over op een andere strategie. Ik ga proberen mezelf zo deskundig mogelijk neer te zetten, om zo een goed visitekaartje van mijn bedrijf weg te geven. Dan vertel ik haar vriendelijk dat de opdracht meer tijd kost als ik verwachtte en dat ik die momenteel niet heb, zodat ze beter een ander kan zoeken. Die boodschap is toch beter te verteren dan dat ik haar een vreselijk mens vind, en haar bovendien verdenk van een fikse persoonlijkheidsstoornis, zodat ze beter een ander kan zoeken.

Na nog 10 minuten “communicatiestoornissen”, onderbroken worden en zoetgevooisde beledigingen ben ik het zat! Ik begin haar te vertellen dat ik denk dat het beter is als ik niet….. geroutineerd valt ze me in de rede. “Ik denk dat het beter is als ik de knoop maar voor je doorhak, en besluit dat ik niet met jouw ga werken”. Euhhh…..dat was ik  je net aan ’t zeggen. Maargoed, als jij je beter voelt als jij de beslissende woorden uitspreekt, be my guest. Jouw ego heeft ’t blijkbaar harder nodig.

Ik geef me gewonnen, en antwoord dat mij dat ook beter lijkt. Ook weer de foute woorden blijkbaar. “Ik vind ‘t wel teleurstellend dat je zo reageert, want ik wil JOU aan werk helpen, ik nodig JOU uit!”. Goh, hoe nobel….

Ze herpakt zich, en zet haar begripvolle-moeder-gezicht op. Op sesamstraat-toon vervolgt ze “We zijn gewoon te verschillend. En dat is helemaal niet erg. Dat wil niet zeggen dat er iets mis is met jou”. Ik overweeg om mijn duim in mijn mond te steken en om mijn teddybeer te vragen.

Mijn stoïcijnse houding wekt blijkbaar irritatie op (right back at ya, bitch!), want ze kan het niet laten om me nog een sneer te geven. “Ik ben gewoon erg direct, en dat is blijkbaar lastig voor jou”. Ik vraag haar vriendelijk maar beslist of ze wil ophouden met speculeren over hoe ik in elkaar zit. Dat trekt ze blijkbaar vrij slecht. “Ik probeer je alleen maar iets mee te geven, en ik vind het zooo pijnlijk dat je zo reageert” kweelt ze dramatisch.

Ik sta op, reken mijn drankjes af en geef haar een hand en wens haar veel succes met haar project. Op weg naar huis voel ik een mengsel van opluchting, verbazing en ergernis. Al snel slaat dat om in de slappe lach en een gevoel van oprecht medelijden. Met degene die wel voor haar gaat werken, welteverstaan!

Soep van de week (5)

Vandaag heeft de verkoudheid die ik afgelopen weekend voelde opkomen stevig doorgezet. Snotterig, wattig hoofd....je kent het vast. Juist als je je zo voelt heeft een kop warme, zelfgemaakte soep een koesterend effect. Rode paprika's bevatten veel vitamine C, wat momenteel zeer welkom is. Om de luchtwegen vrij te maken (en omdat 't lekker is) heb ik een flinke hoeveelheid rode pepers toegevoegd.

Nodig:

- Zoete rode puntpaprika's
- Bouillonpoeder
- Rode pepers
- Mascarpone
- Oude beemsterkaas

Rooster de paprika's boven een gasvlam tot er wat zwarte plekken op zitten. Laat ze even afkoelen en snij ze in stukjes. Kook deze in een pan met water en bouillonpoeder tot ze zacht zijn. Maak de soep daarna met de staafmixer goed fijn. Voeg kleingesneden rode pepers naar smaak toe, en een flinke dot mascarpone. Rasp tenslotte wat oude beemsterkaas door de soep voor een hartig smaakje.

Beterschap...;)

Soep van de week (4)

Deze week (hij is nog niet om...) een pittig aziatisch getint soepje voor een zonnig gevoel tijdens koude dagen!

Nodig:

Visfilet (meerval, tilapia of andere enigszins stevige witvis)
Rode peper
Uitje
Knofook
Zoute sojasaus
Verse koriander
Ei
Groente- of visbouillon
Stengel citroengras
Stukje in plakjes gesneden gemberwortel
Pakje of blikje kokosmelk
Paksoy
Oesterzwammen
Cherrytomaatjes
Evt. wat rijstmie
Sambal brandal
Limoensap

Meng de ingredienten uit het lijstje tot en met het ei in de keukenmachine tot een pasta. Deze mag nog wat structuur hebben. Zet intussen een pan op met daarin de bouillon en erin een gekneusde stengel citroengras en plakjes gemberwortel.

Als dit kookt, vorm dan tussen 2 lepels "balletjes" van de vispuree en laat deze in de bouillon vallen. Snij daarna de groenten fijn en laat ze in de soep beetgaar worden. Ook andere groentencombinaties werken trouwens prima, zoals bijvoorbeeld lente-ui of bleekselderij of paprika. Voeg evt. de mie toe.

Breng de soep uiteindelijk op smaak met kokosmelk, sambal, limoensap en sojasaus. Verwijder voor het serveren de citroengras en gemberstukken.

Damn, ik krijg er trek van!

Een pluisje in de wind....

Soms doe ik iets zonder vooraf te weten waarom. Of beter gezegd; vaak doe ik dingen zonder vooraf te weten waarom. Vanuit een sterk gevoel van “moeten”. Juist die dingen blijken achteraf erg belangrijk te zijn geweest. Me een cruciaal zetje in de juiste richting gegeven te hebben.

Belangrijk voor mij is om in die gevallen zo min mogelijk na te denken over het waarom. Vertrouwen te hebben dat het doel zich nog wel zal openbaren. Of niet natuurlijk, maar er dan in te blijven geloven dat dat doel er heus wel is. Zichtbaar of onzichtbaar.

Onlangs deed zich weer zo’n situatie voor. Al een tijdje houd ik me bezig met tarot. Ik heb verschillende cursussen gedaan, en ben me momenteel aan het verdiepen in het Haindl deck. Een prachtig deck waarin de symboliek van tarot, runen, I Tjing, astrologie en nog veel meer gecombineerd wordt.

Ik leg regelmatig voor mezelf, en heb wel eens voor een ander een legging gedaan. Ik vind dat heel leuk en inspirerend, maar ook een beetje eng. Het is immers een hele verantwoordelijkheid. Toch wil ik dit heel graag oefenen, omdat ik merk dat het me energie geeft en dat ik er zelf ook veel van leer.

Een paar dagen terug kreeg ik de kriebels…. Ik wil vaker leggingen doen voor anderen! Via de LinkedIn Group “Durf te vragen” heb ik een oproepje geplaatst. Ik heb aangeboden om gratis leggingen te doen voor mensen, om te oefenen. Binnen een paar dagen heb ik nu 8 reacties, en inmiddels ook al de eerste afspraken. Wat gaaf!

Ik heb geen idee wat dit me brengen gaat, maar ik weet zeker dat het iets gaat opleveren. Daarnaast vind ik het wel heel spannend om op deze basis nieuwe mensen te ontmoeten. Mensen die open staan voor tarot, en spontaan genoeg zijn om te reageren op een dergelijk oproepje van een vreemde. Dat kunnen niet anders dan hele leuke mensen zijn!

Soep van de week (3)

Deze keer: maissoep!

Nodig:

2 blikjes mais
Kip- of groentebouillon
Uitje
Knoflook
Zoute sojasaus
Sambal
Rode paprika
Stukjes kipfilet (of garnalen)
Verse koriander

Bereiding:

Ongeveer driekwart van de mais met de bouillon, ui, knoflook koken. Pureren met de staafmixer. Rest van de mais er zo doorheen doen (voor de "bite"). Kipfilet en kleingesneden rode paprika erdoor doen. Op smaak brengen met sojasaus, sambal en koriander.

Deze is lekker met cassavechips erbij!

Geloof

Ik kan schoonheid en waarheid soms maar moeilijk scheiden. Maar wie zegt me dat dat hoeft?

Ik geloof in zonnebloemen. En in het eerste slokje melk op je nuchtere maag, dat je dan zo naar beneden voelt glijden. Ik geloof in vanille-ijs met warme caramel en in bellen blazen.

Ook geloof ik in vriendschap voor het leven. In dansen onder de volle maan tot diep in de nacht. In de juiste weg tussen alle doodlopende paden.

Maar het meest geloof ik in circels. In zweven tussen gevoel en verstand, en in geluk dat vermenigvuldigd als je het deelt. Dat kun je religie noemen, dan is het vloeibaar.

Ik geloof dat schoonheid de vaste vorm van religie is.

Zaaien en oogsten

De een noemt het gerechtigheid, de ander karma en de volgende de drievoudige wet. Ik geloof dat je terugkrijgt wat je geeft. Daar kunnen we natuurlijk heel hoogdravend over gaan doen, maar een simpel experimentje toont aan dat het werkt!

Op een goede dag nam ik me voor om gedurende een bepaalde periode elke dag iets aardigs te zeggen tegen een onbekende. Het voelde aanvankelijk wat onwennig. Ik moest in het begin vaak even zoeken. Maar al snel kreeg ik er lol in. Ik merkte dat ik me door de blije en verraste reacties zelf ook een stuk vrolijker voelde! Door bewust te zoeken naar positieve dingen begonnen die me ook meer op te vallen. Ik betrapte  mezelf na het geven van een welgemeend compliment vaak op een hardnekkige grijns voor minstens een half uur. Dat alleen is natuurlijk al heel positief, maar er gebeurde nog meer….

Na een opmerking over de mooie stenen aan haar ketting raakte ik met een winkelmedewerkster in gesprek over mineralen en ik verliet de winkel met het mailadres van een zeer voordelige stenenhandelaar. Een welgemeend compliment aan de drukker van een paar dozen flyers zorgde ervoor dat hij ze gratis bij me thuis kwam brengen op een door mij te kiezen tijdstip. Een vrouw die ik vriendelijk “eet smakelijk” toewenste nadat ze bij de bakker chocolaatjes had gekocht, bood me er spontaan eentje aan.

Nooit gedacht dat het zo simpel zou zijn. Als je iemand blij kan maken, waarom zou je dat dan laten….

Soep van de week

Het is weer tijd voor een lekker soepje!

Ik ben al mijn hele leven gek op blauwschimmelkaas. Volgens een tante van mij was dat al zo toen ik 4 was. Niet direct de meest voor de hand liggende keuze voor een peuter, maar ik smulde ervan! Dat is nooit veranderd, en daarom maak ik graag deze soep met gorgonzola erin!


Broccoli-gorgonzolasoep

- Bouillon van een blokje of uit een pot
- Paar aardappels
- Flinke stronk broccoli
- Flink stuk gorgonzola
- Gemalen chilipeper (uit zo'n molentje of uit de vijzel)

Schil de aardappelsen kook ze in de bouillon. Snijd de broccoli in stukjes en doe die erbij. Als ze gaar zijn pureren met de staafmixer. Dan een flink stuk gorgonzola (of Magor als je van wat minder sterk houdt) erin laten smelten. Afmaken met wat gemalen chilipepers.

Wederom; niet moeilijk, wel lekker!

.......

Onze Moeder die overal in en om ons is

Uw naam worde gevierd

Uw natuurrijk is altijd geweest

en zal altijd zijn.

Zo boven zo beneden.

Geef ons lucht, vuur, water en aarde

En geef ons de ether die alles bezield

Zoals ook wij alles bezielen mogen

Laat ons leven in vrijheid

Maar zonder anderen te schaden

Want alle daden van Liefde en Plezier zijn uw rituelen

In dit leven en alle volgende

Be blessed!

En wat doe jij?

Alweer een tijd geleden las ik het boek “De som der dagen” van 1 van mijn favoriete schrijvers, Isabel Allende. In dat boek kwam ik ergens halverwege de uitspraak “Je bent niet meer dan wat je aan anderen geeft” tegen. BAM, die kwam aan!

Wat blijft er van mij hangen als ik er ooit niet meer ben? Wat zullen mensen zich herinneren? Zal ik iemand geïnspireerd hebben? Zal ik verschil gemaakt hebben, al is het maar in het leven van 1 wezentje? Ik hoop het….

Een vervolgvraag die bij me opkomt is; hoe wil ik dat mensen zich mij herinneren? Wil ik vooral “die vrouw met zo enorm veel schoenen” zijn? Hmmmm, niet echt. Of toch liever “de succesvolle ondernemer”? Zou leuk zijn, maar dat is ook niet het allerbelangrijkste. “Maaike die zo lekker kan koken”  misschien? Dat komt in de richting, maar ik mis nog steeds het “spijker-op-zijn-kop-gevoel”.

Het liefst zou ik willen dat mensen aan mij denken als iemand die positief in het leven staat, en iets betekent voor anderen. Of, om het nog vager uit te drukken, een “goed mens”. Maar wanneer ben je dat? Voor mijn gevoel wanneer je iets positiefs bijdraagt aan de wereld. Dat kan iets groots zijn, maar ook iets heel simpels. We kunnen immers niet allemaal Mandela’s of Dalai Lama’s zijn….

Zo bekeken doe ik het eigenlijk zo slecht nog niet. Ik probeer mijn vrienden en familie te helpen als dat nodig is. Een luisterend oor te bieden of een paar extra handen als er geschilderd moet worden. Ik heb een foster parents kindje, ben buddy en doneer bloed. Ook probeer ik mijn afval zoveel mogelijk te scheiden en koop ik vooral biologische producten. Eigenlijk doe ik het dus best goed!

Uiteraard zijn er nog een hele hoop dingen meer die ik zou kunnen doen. Vaker bij mijn opa langs gaan, die vriend die ik al een tijd niet gesproken heb weer eens bellen, kinderpostzegels kopen en proberen minder lang onder de douche te staan. Maar je kunt niet alles. Ik niet tenminste….

Uiteindelijk lijkt het mij vooral belangrijk dat je jezelf af en toe de vraag stelt “Wat doe ik voor mijn omgeving”?

Okay. Ik ben Maaike en ik ben bloeddonor.

Wat doen jullie?

Soep

Nu de dagen korter en kouder worden, krijg ik steeds vaker zin om een lekkere pan soep te maken! Soep is toch wel 1 van mijn favoriete gerechten. Veel variatie mogelijk, niet moeilijk, je kunt er goed restjes in verwerken en wat over is, is de volgende dag een welkome lunchaanvulling.

Maar het belangrijkste vind ikzelf het warme, nostalgische, troostende gevoel wat een kop verse soep me geeft. Heerlijk, na een lange dag je handen om zo’n dampende kop heen! Instant-gelukzaligheid.

Nou kan ik hier wel een enorm soep-promotie-verhaal gaan houden (en geloof me, dat lukt me makkelijk!), maar sommige dingen moet je gewoon zelf ervaren. Daarom zal ik vanaf nu elke week een lekker soep-recept hier plaatsen. Ik ben trouwens een nogal “intuïtieve” kok, dus hoeveelheden mogen jullie zelf bedenken. Soep mislukt niet snel, dus gewoon je gezonde verstand gebruiken en tussendoor proeven…..

Ik begin met een lekker herfstig vega-soepje;

Pompoensoep

1 kleine pompoen

1 ui

2 teentjes knoflook (of meer, of minder)

Korianderzaadjes (1 eetlepel ofzo)

Bouillonpoeder naar smaak

Harissa (soort Marokkaanse sambal, te koop bij de goede super)

Munt

Feta (pakje van 200 gram)

Room

Pompoen slachten en in stukjes snijden. Ui in stukken snijden en knoflook pellen. Dit alles in bouillon koken tot de groenten zacht zijn. Voeg korianderzaad toe. Dan met de staafmixer pureren tot het glad is. Breng het geheel lekker pittig op smaak met harissa. Voeg gehakte munt en in blokjes gesneden feta toe en laat dit heel even meewarmen. Opdienen met een scheut room erdoor. Tis niet moeilijk, wel erg lekker!

Alles beweegt

* Voor mama*

Ik vouw handdoeken op zoals jij me dat geleerd hebt. Ik was een lastige leerling. Te eigenwijs. Niet in staat het belang van een nette, rechte stapel handdoeken in te zien. Dat zie ik eigenlijk nog steeds niet, maar toch zal ik altijd op jouw manier blijven vouwen. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen het anders te doen.

Alles beweegt.

Ik dacht: ik zit op een rodeostier. En toen schoot ik met een noodgang naar beneden, de diepte in, om daarna weer omhoog te gaan, over de kop.

Een achtbaan dus. Looping na looping, langzaam en krakend omhoog en dan weer in volle vaart naar beneden. Door de snelheid achterover in mijn stoel gedrukt. De wind trekt aan mijn haar.

Plotseling stopt het. Nu weer een trap. Met ongelijke, bewegende treden. En de leuning zwabbert. Is soms ineens onderbroken. Een leuning die stottert. Lunapark-voor-gevorderden.

Afgezien van mijn creatieve interpretatie van huishoudelijk werk heb ik het je nooit erg lastig gemaakt. Ik deed het goed op school en was beleefd tegen volwassenen. En al het andere wist ik goed genoeg verborgen te houden.

Wat doe je als in 1 jaar tijd je leven er compleet anders uitziet. Klamp je je vast aan dat ene dingetje dat wel blijft, als een kleuter aan haar lievelingspop?

Dit wilde je toch zo graag? In beweging blijven. Onafhankelijk zijn. Thrill seeker, mind fucker, adrenaline junky XXL ……… 

En dan; in 1 klap genezen van mijn inertie-alergie. Be careful what you wish for.

Je zei altijd “jou lukt altijd alles, jij kan alles”. Ik denk dat je heus wel wist dat ook ik mezelf nog wel tegen zou komen. En je vertrouwde erop dat ik ook daar wel weer overheen kom.

Wie ben ik om het ritme te willen bepalen? 

Alles beweegt…………………

Organisch opruimen

Al sinds ik een kind was is opruimen niet mijn grootste liefhebberij. Nu gaat dat natuurlijk voor veel kinderen op, maar ik heb altijd wel het gevoel gehad dat het in mijn geval van een andere orde is. Ik snap het gewoon echt niet! Mensen die moeite hebben met lezen en spelling zijn dyslectisch. Tegenwoordig heb je daarnaast ook dyscalculi. Dan heb je moeite met rekenen en getallen. Maar voor “huishoud-dyslexie” is nog geen woord. Ik kan me niet voorstellen dat dat nog lang gaat duren…..

Opruimen komt grofweg neer op het verplaatsen van dingen. Administratie hoort in de studeerkamer en een nagelschaartje in de badkamer, dat werk. Maar is het niet zo, dat die dingen daar niet voor niets terecht gekomen zijn? Is het feit dat mijn nagelschaartje naast mijn bed ligt, en mijn administratie op de bank niet een teken dat dat veel logischer plaatsen zijn?

Blijkbaar doe ik mijn administratie graag voor de TV, en knip ik mijn teennagels op de rand van het bed (en de geknipte nagels gooi ik braaf weg, mocht je je dat afvragen…). Het is ook best handig om een mes in je woonkamer te hebben liggen, want daar kun je dan pakjes mee openmaken enzo. Mijn haar borstel ik graag terwijl ik op het toilet zit. Dan kun je de haren gelijk wegspoelen namelijk, handig!

Ik vraag me af hoe mijn huis er uit zou zien, als ik alle spullen gewoon zou bewaren in het vertrek waar ik ze het meest gebruik. Dat zou toch wel een kleine revolutie betekenen!  Zo zou mijn koelkast naar de woonkamer verhuizen en mijn boekenkast zou op het toilet terechtkomen. Mijn post zou ik in de hal moeten bewaren en de koektrommel komt in de slaapkamer te staan (geen commentaar).

Wat denken jullie, zou dit De Oplossing zijn voor al mijn opruimproblemen, of zou ik er alleen maar achter komen dat alles voortdurend van plek verandert en ik inderdaad een ongeneeslijke vorm van Dys-opruim-ie heb?

Huis

Huis

Als ik over je heen lig

en mijn haren naar

beneden stromen.

Een vernis vormen om jouw

en mijn gezicht.

Als het daglicht ertussendoor sijpelt

en omgekeerde sproeten achterlaat

op jouw gezicht.

Als we de dag een moment buitensluiten.

Wij draaien even tegen de wereld in.

*Gedicht geschreven voor de cursus aan de schrijversvakschool Amsterdam*

6 december 2009

Ik lig op de grond, stil, gelaten. Mijn herinneringen trekken aan me voorbij. Zoveel jaren, zoveel tranen. En nu ben ik hier. En ik weet niet of dat goed of fout is. Ik weet het niet meer. Echt niet meer. Ik ben zo totaal leeg. Ik zou kunnen huilen, schreeuwen, slaan. Maar het heeft geen zin.

Ik voel me verstild. Alsof ik in het midden van een wervelwind sta. Ik zie alle beweging om me heen, maar ik maak er geen deel van uit. Ik ben in mijn kern. Maar als dit mijn kern is, weet ik niet of ik daar wil zijn.

Nog nooit was ik zo naakt. Zo totaal overgeleverd aan mezelf. Dit is niet hoe ik me rock bottom had voorgesteld. De schoonheid van het drama ontbreekt. Het is haast saai. Lusteloos.

 Ik zie de schrammen op mijn lichaam. Er zitten korsten op. De rulle randen van gestold bloed.  De blauwe plekken beginnen al te verkleuren. Het verdriet is niet vers meer. Mijn spieren zijn stram door de kou. De tranen opgedroogd op mijn wangen. Zwarte aarde onder mijn afgebroken nagels.

En ik ben alleen. Totaal alleen. Ik heb alleen maar mezelf. En dit keer is het gewoon niet genoeg. Wat heeft het voor zin om te huilen als er niemand is die me troosten kan. Het regent. Het regent al dagenlang. Zoveel water…..

De godin die bij me is, ik voel haar niet. Ik weet dat ze er is, maar ik voel haar niet. Ik ben niet bang, niet droevig, niet boos.

Ik ben alleen maar.

Ik ben alleen.

Ik ben.

Ik.

Never judge a book by its cover

Soms gebeuren er dingen in je leven die op het moment zelf nogal onbeduidend lijken. Alledaagse gebeurtenissen waar je pas later de waarde van inziet. Omdat je je dan pas realiseert welke diepere boodschap ze met zich meedragen. Of omdat je er vaak aan terug moet denken. Of omdat je het er ineens met een ander over hebt. Een bloem in de knop die plotseling open gaat.

De volgende gebeurtenis overkwam mij alweer zeker 10 jaar geleden. Sindsdien denk ik er regelmatig aan terug. Grappig genoeg steeds vaker. Soms vertel ik erover aan anderen. En nu dus aan jullie.

Ik was onderweg van een feestje naar huis. Het was laat, en ik wilde de nachtbus nemen vanaf het centraal station. De nachtbussen vertrokken vanaf het busstation buiten, maar ik moest nog zeker 20 minuten wachten en het was best koud. Daarom stond ik binnen in de stationshal. Er stonden nog wat andere mensen te wachten op de nachttreinen.

Een man loopt op 1 van de andere wachtenden af. In zijn uitgestoken hand houdt hij wat muntgeld. Hij wordt weggestuurd. Hij probeert het nogmaals het bij een vrouw die een stukje verderop staat. Ook zij keert zich van hem af, weigert naar hem te kijken. Zo gaat het nog een paar keer. De man krijgt de kans niet om zijn vraag te stellen.

Nu komt de man mijn kant op. Ik kijk hem aan. Dit keer begint hij van een afstandje al te praten. Hij vraagt "Can you please help me to buy a ticket. I can't read the instructions on the machine because they are in dutch only".

Ik loop met hem mee naar de kaartautomaat, en samen kopen we een kaartje naar Den Haag met het muntgeld dat hij in zijn hand heeft. Hij bedankt me voor de hulp, en beiden vervolgen we onze weg. Ik glimlach om mijn eigen vooroordelen, en loop de stationshal uit. De nachtbus zal er zo wel aan komen.