Al sinds ik een kind was is opruimen niet mijn grootste liefhebberij. Nu gaat dat natuurlijk voor veel kinderen op, maar ik heb altijd wel het gevoel gehad dat het in mijn geval van een andere orde is. Ik snap het gewoon echt niet! Mensen die moeite hebben met lezen en spelling zijn dyslectisch. Tegenwoordig heb je daarnaast ook dyscalculi. Dan heb je moeite met rekenen en getallen. Maar voor “huishoud-dyslexie” is nog geen woord. Ik kan me niet voorstellen dat dat nog lang gaat duren…..
Opruimen komt grofweg neer op het verplaatsen van dingen. Administratie hoort in de studeerkamer en een nagelschaartje in de badkamer, dat werk. Maar is het niet zo, dat die dingen daar niet voor niets terecht gekomen zijn? Is het feit dat mijn nagelschaartje naast mijn bed ligt, en mijn administratie op de bank niet een teken dat dat veel logischer plaatsen zijn?
Blijkbaar doe ik mijn administratie graag voor de TV, en knip ik mijn teennagels op de rand van het bed (en de geknipte nagels gooi ik braaf weg, mocht je je dat afvragen…). Het is ook best handig om een mes in je woonkamer te hebben liggen, want daar kun je dan pakjes mee openmaken enzo. Mijn haar borstel ik graag terwijl ik op het toilet zit. Dan kun je de haren gelijk wegspoelen namelijk, handig!
Ik vraag me af hoe mijn huis er uit zou zien, als ik alle spullen gewoon zou bewaren in het vertrek waar ik ze het meest gebruik. Dat zou toch wel een kleine revolutie betekenen! Zo zou mijn koelkast naar de woonkamer verhuizen en mijn boekenkast zou op het toilet terechtkomen. Mijn post zou ik in de hal moeten bewaren en de koektrommel komt in de slaapkamer te staan (geen commentaar).
Wat denken jullie, zou dit De Oplossing zijn voor al mijn opruimproblemen, of zou ik er alleen maar achter komen dat alles voortdurend van plek verandert en ik inderdaad een ongeneeslijke vorm van Dys-opruim-ie heb?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten