* Voor mama*
Ik vouw handdoeken op zoals jij me dat geleerd hebt. Ik was een lastige leerling. Te eigenwijs. Niet in staat het belang van een nette, rechte stapel handdoeken in te zien. Dat zie ik eigenlijk nog steeds niet, maar toch zal ik altijd op jouw manier blijven vouwen. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen het anders te doen.
Alles beweegt.
Ik dacht: ik zit op een rodeostier. En toen schoot ik met een noodgang naar beneden, de diepte in, om daarna weer omhoog te gaan, over de kop.
Een achtbaan dus. Looping na looping, langzaam en krakend omhoog en dan weer in volle vaart naar beneden. Door de snelheid achterover in mijn stoel gedrukt. De wind trekt aan mijn haar.
Plotseling stopt het. Nu weer een trap. Met ongelijke, bewegende treden. En de leuning zwabbert. Is soms ineens onderbroken. Een leuning die stottert. Lunapark-voor-gevorderden.
Afgezien van mijn creatieve interpretatie van huishoudelijk werk heb ik het je nooit erg lastig gemaakt. Ik deed het goed op school en was beleefd tegen volwassenen. En al het andere wist ik goed genoeg verborgen te houden.
Wat doe je als in 1 jaar tijd je leven er compleet anders uitziet. Klamp je je vast aan dat ene dingetje dat wel blijft, als een kleuter aan haar lievelingspop?
Dit wilde je toch zo graag? In beweging blijven. Onafhankelijk zijn. Thrill seeker, mind fucker, adrenaline junky XXL ………
En dan; in 1 klap genezen van mijn inertie-alergie. Be careful what you wish for.
Je zei altijd “jou lukt altijd alles, jij kan alles”. Ik denk dat je heus wel wist dat ook ik mezelf nog wel tegen zou komen. En je vertrouwde erop dat ik ook daar wel weer overheen kom.
Wie ben ik om het ritme te willen bepalen?
Alles beweegt…………………
Geen opmerkingen:
Een reactie posten