Zakelijk gesprek

Ik werk in een sector waarin je regelmatig nogal….ehhh…..aparte mensen tegenkomt. Gisteren had ik echter de meest bizarre zakelijke ontmoeting uit mijn hele carrière. Ongelooflijk hoe extreem dik de plaat voor de bakkes van sommige mensen is….

Ongeveer 3 weken ervoor belde de bewuste dame me op. Ze had mijn gegevens gekregen van een kennis en was bezig met een project waarvoor ze een zakelijk leider zocht. We hadden een leuk telefoongesprek en maakten een afspraak. Ik vroeg haar me vooraf wat informatie over haar project te mailen. Dat zou ze doen.

Ik kom het café binnen waar we hebben afgesproken. Ik steek mijn hand uit en stel me voor, en geef aan dat ik even twijfelde of de afspraak wel door zou gaan, omdat ik geen mailtje van haar heb ontvangen. Ze zegt dat ze me dit wel heeft gestuurd, maar dezelfde dag eind van de ochtend. Okay, aangezien het nu half 1 is heb ik die mail dus niet meer gezien. Kan gebeuren.

Tot mijn grote verbazing kijkt ze me indringend aan en zegt op belerende toon “het is wel belangrijk dat je duidelijk aangeeft wat je van mij verwacht, een goede organisatie begint met goede communicatie”. Pardon? Jij komt een afspraak niet na en vervolgens begin je tegen mij over het belang van goede communicatie? Het moet niet gekker worden.... Maar dat werd het wel!

Ze begint over haar idee, en vraagt me wat ik ervan vind. Ik geef voorzichtig aan dat ik het verhaal nog wat abstract vind, en me er nog niet zo’n duidelijk beeld van kan vormen. Dat is duidelijk niet de reactie die ze wilde. “Dan heb je niet zo goed opgelet, want dat heb ik net verteld”. Op zalvende toon voegt ze toe “maar dat geeft niet, ik vertel het nog wel een keer”.

Vervolgens begint ze het verhaal opnieuw, even onduidelijk als ervoor. Ik geef aan dat ik haar echt wel gehoord heb, maar vraag door over de inhoudelijke kant van haar plan. Weer fout! “Maar lieve, lieve meid (WTF?!?!?! Ik zit hier in een zakelijk gesprek met iemand die ik nog maar 10 minuten ken!?!?!?), daar kan ik nu natuurlijk nog niks over zeggen”. Op die kameel. Kindertjes die vragen…..

Daarna volgt een gesprek waarin ze me voortdurend onderbreekt als ik wil reageren op haar verhaal, vervolgens aangeeft dat ze me onvoldoende enthousiast vind, ze minimaal 4 keer de term “communicatiestoornis” in de mond neemt als ik een vraag stel of kritische opmerking plaats en ze mij verwijt wel erg onzeker te zijn.

Ik besluit dat ik nog liever een ijsbeer onverdoofd probeer te castreren dan dat ik met deze vrouw samen een productie doe, en ga over op een andere strategie. Ik ga proberen mezelf zo deskundig mogelijk neer te zetten, om zo een goed visitekaartje van mijn bedrijf weg te geven. Dan vertel ik haar vriendelijk dat de opdracht meer tijd kost als ik verwachtte en dat ik die momenteel niet heb, zodat ze beter een ander kan zoeken. Die boodschap is toch beter te verteren dan dat ik haar een vreselijk mens vind, en haar bovendien verdenk van een fikse persoonlijkheidsstoornis, zodat ze beter een ander kan zoeken.

Na nog 10 minuten “communicatiestoornissen”, onderbroken worden en zoetgevooisde beledigingen ben ik het zat! Ik begin haar te vertellen dat ik denk dat het beter is als ik niet….. geroutineerd valt ze me in de rede. “Ik denk dat het beter is als ik de knoop maar voor je doorhak, en besluit dat ik niet met jouw ga werken”. Euhhh…..dat was ik  je net aan ’t zeggen. Maargoed, als jij je beter voelt als jij de beslissende woorden uitspreekt, be my guest. Jouw ego heeft ’t blijkbaar harder nodig.

Ik geef me gewonnen, en antwoord dat mij dat ook beter lijkt. Ook weer de foute woorden blijkbaar. “Ik vind ‘t wel teleurstellend dat je zo reageert, want ik wil JOU aan werk helpen, ik nodig JOU uit!”. Goh, hoe nobel….

Ze herpakt zich, en zet haar begripvolle-moeder-gezicht op. Op sesamstraat-toon vervolgt ze “We zijn gewoon te verschillend. En dat is helemaal niet erg. Dat wil niet zeggen dat er iets mis is met jou”. Ik overweeg om mijn duim in mijn mond te steken en om mijn teddybeer te vragen.

Mijn stoïcijnse houding wekt blijkbaar irritatie op (right back at ya, bitch!), want ze kan het niet laten om me nog een sneer te geven. “Ik ben gewoon erg direct, en dat is blijkbaar lastig voor jou”. Ik vraag haar vriendelijk maar beslist of ze wil ophouden met speculeren over hoe ik in elkaar zit. Dat trekt ze blijkbaar vrij slecht. “Ik probeer je alleen maar iets mee te geven, en ik vind het zooo pijnlijk dat je zo reageert” kweelt ze dramatisch.

Ik sta op, reken mijn drankjes af en geef haar een hand en wens haar veel succes met haar project. Op weg naar huis voel ik een mengsel van opluchting, verbazing en ergernis. Al snel slaat dat om in de slappe lach en een gevoel van oprecht medelijden. Met degene die wel voor haar gaat werken, welteverstaan!