Ik sta bij de kaartjesautomaat op Rotterdam Centraal, om een treinkaartje naar Utrecht te kopen. Net als ik mijn pinpas aan het apparaat wil voeren, spreekt een meisje me aan. "Ik heb een ongestempelde dagkaart over die morgen verloopt. Wil jij hem hebben? Je hoeft 'm alleen maar af te stempelen en dan kun je er de hele dag op reizen". De vraag overvalt me nogal. Ik neem de kaart aan en stamel "Nou, graag, hartstikke bedankt!" en weg is ze....
Dan sta ik daar met de dagkaart in mijn hand en voel me nogal ongemakkelijk. Heb ik haar wel genoeg bedankt? Ja, ik heb uiteraard dankjewel gezegd, maar misschien nog een keer, of nadrukkelijker ofzo... Had ik haar niet iets kunnen aanbieden? Een kop koffie ofzo? Maar ze is al weg....
In de trein denk ik er nog eens over na. Conclusie; ik heb er moeite mee om iets te accepteren van een ander zonder iets terug te geven. Raar eigenlijk, aangezien ik weet dat ik dat andersom helemaal niet heb. Integendeel. Ik vind het heel belangrijk om regelmatig iets voor een ander te doen, te geven, zonder daar direct iets voor terug te verwachten. En onvoorwaardleijk ontvangen zou dan ineens niet mogen? Ja maar dat klopt natuurlijk niet!
Voortaan wil ik proberen te ontvangen zoals ik ook geef; onvoorwaardelijk en in alle openheid! Dank, lieve onbekende, voor je treinkaart, maar meer nog voor deze mooie les!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten