Contrast

Als ondernemer ben ik me meer dan veel anderen bewust van de noodzaak van klantvriendelijkheid. Sommige ondernemers bezitten deze eigenschap, of beter gezegd dit talent, van nature. Bij anderen lijkt het kwartje maar moeilijk te vallen. Hoe verschillend de houdingen kunnen zijn, werd mij vandaag extra duidelijk door 2 totaal verschillende ervaringen binnen 20 minuten.

Ik loop de stomerij binnen om iets weg te brengen dat ik de volgende dag nodig heb. De eigenaar zucht als ik binnenkom en kijkt verstoord. Ik leg uit dat ik heb gebeld, en heb begrepen dat het mogelijk is dat ik het kledingstuk de volgende dag voor 12 uur kom halen. "Komt u hier voor het eerst?" blaft hij me toe. Ik antwoordt bevestigend. "Waar gaat nu normaal naar de stomerij?" vraagt hij nu. Ik zie het nut van deze vraag niet helemaal in, maar ben verder ook de rotste niet. "Nergens". "Dus u komt nooit bij de stomerij?" vraagt hij argwanend. "Nee" zeg ik. "U heeft geen wollen kleding, of andere kleding die niet gewassen mag worden?" "Nee, echt niet". Hij lijkt weinig overtuigd te zijn, maar neemt het kledingstuk toch maar in ontvangst, bromt "dat is dan 4 euro, morgen voor 12 uur klaar" en reageert verder niet als ik hem gedag zeg. Heel typisch.....

Net voordat ik naar de stomerij ging stond DHL aan de deur met een pakjevan ART. Of ik even 28,50 wilde betalen. Erg raar, want de verzendkosten zijn al betaald. Ik bel het bedrijf en leg uit wat er gebeurd is. De receptioniste noteert mijn telefoonnummer, en gaat het navragen. Binnen een half uur wordt ik teruggebeld door een vrolijke jongeman. Er is iets mis gegaan, en hij verontschuldigd zich. Het bedrag van 28,50 wordt vandaag nog overgemaakt. Verder vraagt hij nog of de bestelling verder wel in orde is en of ik er blij mee ben. Hij wenst me er veel plezier mee, maakt nogmaals zijn excuses en wenst me verder een fijne dag.

Apart. Het laatste bedrijf heeft een foutje gemaakt, het eerste niet. Toch heb ik een veel positiever gevoel aan mijn ervaring met ART overgehouden dan aan die bij de stomerij. Klantvriendelijkheid maakt het hele verschil.

Overvloed

Hebben jullie dat ook wel eens? Dat je bij een kennismaking het een en ander over jezelf vertelt en dat je dan bij jezelf denkt "jeetje, wat een enorm leuk leven heb ik toch eigenlijk!" of "tjonge, ik doe wel echt hele interessante dingen!". Mij overkomt het regelmatig en ik krijg er maar geen genoeg van :)

Dat gevoel heb ik eigenlijk steeds vaker. Ik heb namelijk heel weinig te klagen! En de kleine zorgenpuntjes die er dan zijn lijken ook steeds minder te worden. Als zelfstandige in de podiumkunsten heb ik alle reden om de toekomst met enig wantrouwen tegemoet te zien, maar toch gaat het zakelijk gezien beter dan ooit! Vandaag had ik een erg fijn gesprek bij een potentiele opdrachtgever. Als die klus doorgaat ben ik voorlopig verzekerd van werk en inkomsten. Alweer een zorg minder.

Ook op andere vlakken prijs ik me gelukkig; het contact met mijn vrienden wordt steeds hechter, ik krijg volop de kans om me artistiek en spiritueel te ontplooien en de liefde....tja....zucht...:) Ik geniet van alles wat er op mijn pad komt, spreek mijn dankbaarheid hardop uit en deel waar ik kan.

Vroeger dacht ik in dergelijke situaties vaak "het zal nu wel eens over zijn met al dat moois". Raar is dat eigenlijk. Alsof je maar recht hebt op een beperkte hoeveelheid geluk. Onzin natuurlijk: er is meer dan genoeg voor ons allemaal!

Of om met de woorden van Paulo Coelho te spreken "geluk is het enige dat vermenigvuldigt als je het deelt".

Geven en laten geven

Pas geleden kwam ik via via iemand online tegen waarmee ik ooit een poosje gemaild heb via een datingsite. Tot een afspraak is het nooit gekomen. Na het uitwisselen van prive-mailadressen ontpopte deze jongeman zich namelijk tot een ware eco-extremist. Kenmerk van extremisten is dat ze ervan overtuigd zijn dat hun mening de enige juiste is, en dat ze de rest van de wereld een gunst bewijzen door hen deze mening door de strot te duwen. Meerdere malen per dag ontving ik van hem bulkmails met daarin allerlei complottheorieen, manieren om energie te besparen en verzoeken tot het ondertekenen van petities. Toen ik (en de rest van zijn adressenboek) een mail ontving met de mededeling dat die week bij de Lidl biologische spaghetti in de aanbieding was voor 79 cent heb ik hem maar niet meer teruggemaild en zijn adres geblokkeerd.

Ik zie mezelf als iemand die bewust in het leven staat. Ik denk na over het effect van mijn daden op mijn omgeving (mens, dier en de aarde). Desondanks heb ik een gruwelijke hekel aan mensen die anderen hun overtuigingen opdringen. Ik realiseer me namelijk dat mijn manier slechts 1 van de vele is en zeer zeker niet de enige juiste.

Ik heb een wasdroger, ga met het vliegtuig met vakantie en eet regelmatig vlees. Aan de andere kant; ik heb geen auto, breng braaf mijn glas en papier weg en koop indien mogelijk biologische producten. Ik vind het belangrijk om tijd te investeren in mijn vrijwilligerswerk als buddy en ik ben bloeddonor, maar ik heb geen zin om op mijn vrije dag te gaan collecteren voor jantje beton.

Voor mij gaat het erom dat iemand nadenkt over wat hij aan de wereld brengt, en wat hij van de wereld krijgt. En of die twee met elkaar in balans zijn. De concrete vormgeving van die balans is ieders eigen verantwoordelijkheid.

De Mecenas Messias

God Vader zat op zijn troon en hij was moe en sjacherijnig. Altijd weer die onderdanen die tot hem baden, hem smeekten om geld! Ze wilden van alles; theater, dans, muziek, maar ook beeldende kunst, film, literatuur en zelf multidisciplinaire projecten! Hij was het zat! Hij kondigde aan; ik trek me terug! Ik wil jullie niet zoveel geld meer geven. Het moet anders. Mij interesseert het namelijk niet veel meer, al die kunstprojecten. Zoek het lekker uit!

"Maar God Vader!" Spraken de mensen. "Wat moeten we nu? We kunnen niet zonder u. We hebben u nodig. We hebben geld nodig voor onze projecten. We kunnen niet zonder u. Laat ons niet in de steek!"

God Vader sprak; "Jullie hoeven het niet helemaal alleen te doen. Ik stuur jullie mijn zoon om jullie te helpen. Zijn naam is Mecenas. Hij zal jullie geld geven voor jullie projecten. Ik ben er namelijk op uitgekeken, vind er niks meer aan. Maar hij zal jullie steunen!" De mensen sputterden nog wat na, maar er zat weinig anders op. Ze gingen naar Mecenas toe, en vroegen hem om geld voor hun projecten.

"Waarom zou ik jullie geld geven?" antwoordde Mecenas. "Mijn vader zegt zelf dat wat jullie doen helemaal niet belangrijk is. Geldverspilling zelfs! Nee, ik geef jullie geen cent!"

Amen!

Het

Ik ben nogal actief op het vlak van persoonlijke ontwikkeling. Altijd wel bezig met minimaal 1 cursus, tussendoor vaak ook nog allerlei workshops, een jaarlijks weekje buitenkunst tijdens de vakantie en een immer groeiende stapel nog te lezen boeken over allerlei onderwerpen.

Soms vraag ik me af waar die behoefte, of misschien eerder een drang, vandaan komt. Ik merk dat ik meestal al halverwege een cursus aan het bedenken ben wat ik ga doen als de cursus is afgelopen. En dat ik dan altijd minimaal 3 dingen op mijn lijstje heb staan. Ook heb ik een "wishlist" op mijn laptop met daarop alle dingen die ik nog wil gaan doen. Ooit, op dat moment dat ik plotseling zeeen van tijd heb.

Volgens mij komt het allemaal voort uit het verlangen "het" te weten. Bij elke nieuwe stap denk ik "als ik deze cursus heb afgerond of dir boek heb gelezen, dan ben ik echt goed! Dan weet ik het".

Maar wat is "het"? En is "het" niet iets dat voortdurend veranderd? En als ik "het" dan weet, wat moet ik dan?

Zou er een cursus zij die antwoord geeft op dat soort vragen? Of een boek dat ik daarover kan lezen?

Welterusten!

Ik lig in bed maar kan niet slapen. Ik verveel me. Naast me hoor ik de regelmatige ademhaling van mijn lief. Zachtjes fluister ik "slaap je?". Geen reactie. Zijn ademhaling irriteert me enorm! Ik weet heus wel dat ik gewoon jaloers ben omdat hij wel lekker onder zeil is, dus ik onderdruk de neiging om hem een por te geven om hem mede te delen dat ik niet kan slapen.

Hij ademt diep en zwaar. Hmmm. Als hij snurkt zou dat wel een goede reden zijn om hem wakker te maken. Maar zwaar ademen is niet echt snurken, toch? Maar dit zit toch wel een beetje tegen snurken aan. Of niet? "Slaap je?" vraag ik nu iets harder. Weer niks.

Diep zuchtend draai ik me om. Wie weet maak ik hem wel wakker met mijn gewoel en gezucht. Daar kan ik dan niks aan doen. Ik heb 'm immers niet express wakker gemaakt. Maar dat alleen wakker liggen is zo ongezellig!

Dit komt toch wel heel dicht in de buurt van een snurkje trouwens. Zal ik dan toch? Ik prik zachtjes in zijn zij. Geen reactie.

Ik draai, steun, ga nog maar een keer naar de W.C. en pak met veel bombarie een glas water. Mijn lief slaapt dapper door.

Tegen de ochtend val ik eindelijk in slaap. Als ik net 5 minuten goed weg ben gaat de wekker. De zijne, wel te verstaan. Hij staat op, rommelt wat in de keuken en badkamer. Sacherijnig mompel ik "Stil nou eens, ik slaap, kun je niet een beetje rekening met me houden?"

Niet nu!

Een jaar geleden mocht ik met mijn theaterperformance "Literaire Lapdance" spelen tijdens de museumnacht in Rotterdam. Geweldig om te doen! Samen met acteur Roel Goudsmit een hele avond de grootste lol hebben in een sletterige outfit en daar ondertussen nog voor betaald worden ook.

We stonden in de centrale bibliotheek, waar een gevarieerd programma was met voordrachten van onder meer Nico Dijkshoorn en Susan Smit. De laatste heeft een prominent plekje in mijn boekenkast, maar ook in mijn ontwikkeling. Haar debuutroman "Heks" was voor mij het spoorboekje dat me geholpen heeft de juiste trein te vinden. Ik heb het boek zeker 4 keer gelezen, telkens met flink veel tijd ertussen. En telkens opnieuw wist ik er mijn lessen uit te halen.

Ik noem mezelf geen heks. Voor mij voelt zo'n etiketje als een beperking. Hekserij, sjamanisme, druidisme, wicca.... door er een label op te plakken zou ik de inhoud ondergeschikt maken aan de vorm. Ik ben meer van de inhoud. En ik geniet van de rijkdom aan vormen waarin ik die inhoud mag ervaren!

Desondanks ben ik Susan Smit heel dankbaar voor hetgeen ze bij mij teweeg heeft gebracht! En ik had de kans haar dat persoonlijk te vertellen! Ze staat aan de bar een wijntje te drinken. En ik.....ik draag een platinablonde pruik, veel te veel pornorode lippenstift en een flanellen duster met koffievlekken. Lekker is dat!

Voordeel; ik val wel op! Roel moedigt me aan naar haar toe te lopen. Ik bestel een roseetje (getver, maar ja, in je rol blijven he...) en stamel een begroeting. Hoe kan ze me nu serieus nemen als ik er zo uitzie? Ik zeg tegen Susan dat ik veel van haar boeken heb gelezen. Ze kijkt me geamuseerd aan, niet wetend of ik nu serieus ben of een rol speel. Ze is heel vriendelijk verder hoor, maar weet duidelijk niet wat ze met me aan moet. Ik pruttel nog wat na en druip af.

Sorry, Susan! Ik had je graag persoonlijk bedankt voor de inzichten die je me gegeven hebt. Maar het ging niet helemaal zoals ik me had voorgesteld. Volgende keer beter?

Kapper

Een keer of 3 per jaar moet ik er echt aan geloven.....de kapper! Omdat ik ervan overtuigd ben dat het een-stukje-afknippen-van-lang-haar voor mensen zonder parkinson niet al te moeilijk is, en ik blijkbaar toch over een vleug hollandsche zuunigheid beschik, ga ik meestal naar de kappersschool.

Op de kappersschool worden frisse meisjes van onder de 20 opgeleid in het kappersvak. Klanten betalen minder maar moeten dan genoegen nemen met kappersmeisjes-in-opleiding. Een kappersjuf controleert de klanten na de knipbeurt zodat het toch relatief risicoloos is.

Op een ochtend werd ik geknipt door kappersmeisje Kimberley. Kimberley is alles wat je je bij die naam voorstelt; heel erg blond, heel erg zonnebankbruin en met heel erg roze lippenstift. Kimberley is nog maar kort geleden gestart met de opleiding, en nog wat zenuwachtig in het contact met de klanten. Zo vraagt ze me bij de intake "gebruikt u wel eens shampoo?". Even overweeg ik om te antwoorden "Is allerreiniger niet goed dan?" maar daar ben ik dan weer te meelevend voor. Ze wil natuurlijk vragen welke shampoo ik gebruik.

Ik leg Kimberley uit dat ik een speciale shampoo gebruik, zonder siliconen en andere chemische ingredienten. Ze staart me glazig aan. Ik leg haar uit dat siliconen het haar verzwaren, waardoor het op den duur futloos en slap wordt. Ik zie aan haar ogen dat ik inmiddels tot "lastige klant" verworden ben.

Kimberley wast (vooruit dan maar, 1 keertje gewone shampoo dan maar) en knipt. Na afloop pakt ze een fohn. "Ik wil niet gefohnd worden" zeg ik tegen haar. Ze onderdrukt een zucht. "Maar dan gaat u straks met nat haar naar buiten". Ik leg uit dat ik dat elke week wel een keer of 2 a 3 zonder problemen doe, dus dat ik het wel aandurf. En dat mijn haar na het fohnen als een aureool van pluis mijn hoofd  omcirkelt, zodat ik erbij loop als een soort blanke Tina Turner. "Maar ik heb wel een voedend serum daartegen, dat kost alleen wel 2 euro extra". Aha. Altijd fijn. Je eerst met een probleem opzadelen en het dan, tegen geringe meerkosten, meteen voor je oplossen. Ik bedank voor het aanbod.

Na afloop betaal ik en vul ik een enqueteformulier in over mijn ervaringen met de kappersschool en met Kimberley. Ik kruis aan dat "de behandeling geheel aan mijn verwachtingen voldeed". Maar of dat nu zo positief is?

Jeuk!

Gisteren bezocht ik namens 1 van mijn opdrachtgevers een conferentie. Altijd leuk! Praatje hier, kletsje daar, pootjes geven, glimlachen tot je er kaakkramp van krijgt en je ondertussen tegoed doen aan gratis wijn en hapjes.

Een onderdeel van het programma was de lancering van een nieuwe website waarop alle activiteiten op het gebied van vrijetijdskunst te vinden zijn. Of nee, ik zeg het verkeerd; een nieuw platform! Bij het noemen van die kreet begonnen mijn verspillingsspieren spontaan te tintelen. Tijdens de presentatie werd uitgelegd dat er marktonderzoek was gedaan (jeuk!), een stuurgroep was ingesteld (meer jeuk!), brainstormsessies gehouden (enorme jeuk!) en tenslotte had een extern bureau (ondraaglijke jeuk!) opdracht gekregen een platform te ontwerpen.

Het idee hierachter is dat alle Rotterdammers nu op die site gaan kijken als ze zin hebben om een cursus borduren, line-dancing of doedelzak te gaan volgen. Een korte blik op de site leert dat het volledige aanbod van de SKVR erop staat, plus nog een paar dingetjes. Leuk hoor. Maar 1 vraagje; als ik in Rotterdam een cursus line dancing wil volgen......

Wat is er mis met google?

Een dagje niks!

Gisteren dacht ik een rustige dag te hebben. Beetje gewerkt, beetje thuis gerommeld, verder niks bijzonders. Lekker een dagje niks. Zulke dagen bestaan tegenwoordig niet meer geloof ik. Het is bijna altijd wel Dag-van-iets. Gisteren was het bijvoorbeeld Dag van het vinyl. Eergisteren was het blue monday. Vandaag is het Santarus Analisten Dag. Klinkt eng! Morgen hebben we het helemaal druk; dan is het dag van de citymarketing en daarnaast ook nog eens dag van de strijdkrachten. Wat een stress!

Tegenwoordig mogen dagen niet meer gewoon zijn. Nee, ze hebben een thema nodig! Om zich te onderscheiden van de andere dagen. Maar doordat alle dagen zich wensen te onderscheiden, is dat feitelijk niet zo onderscheidend meer. Volgen jullie me nog?

Je hebt dagen voor personen, voor beroepen, voor onderwerpen en zelfs voor dingen. Sommige dagen zijn niet meer weg te denken uit ons leven, zoals koninginnedag en dierendag. Andere dagen, zoals de Nationale dag van commissarissen en toezichthouders, zijn minder bekend. Soms zijn er zelfs meerdere dagen voor 1 onderwerp die elkaar beconcureren. Wereld poeziedag en de Landelijke gedichtendag bijvoorbeeld.

Naast de dagen, heb je inmiddels ook weken, maanden en zelfs jaren van "iets". Als je erover na gaat denken is het enorm vermoeiend. Elke dag, week, maand en jaar wel iets om bij stil te staan. Is het geen Dag van de dialoog of Secretaressedag, dan is het wel Lingerieweek of Week van de geschiedenis. Maar wat als die week nu valt in de Maand van het spannende boek of de spiritualiteit? Die op hun beurt weer overlappen met het Sportjaar of het Jaar van de vrijwilliger. En als je nu als vrijwilliger van spannende boeken houdt en lingerie draagt, wat moet je dan?

Ik pleit voor een Nationale dag van helemaal niks. Maar ja, dan hebben we er weer een dag bij.....

Dankbaarheid

Ik doe niet aan goede voornemens....of tenminste....niet speciaal met nieuwjaar. Ik neem de vrijheid om op elk willekeurig moment een goede gewoonte op te pakken of afscheid te nemen van een minder goede.

Alweer een paar weken geleden ben ik begonnen om aan het eind van iedere dag hardop te benoemen waarvoor ik die dag dankbaar ben. En, zonder al te veel superlatieven op te willen rakelen, het heeft mijn leven een stuk fijner gemaakt!

Elke dag kent zoveel momenten om dankbaar voor te zijn! En het leuke is; als je erop gaat letten worden het er steeds meer! Soms grote dingen, zoals een leuke nieuwe opdracht, een fantastisch nieuw kapsel of zelfs een nieuwe liefde. Maar vaak zijn het de kleine dingetjes die een enorm geluksgevoel veroorzaken. Die 10 minuten langer blijven liggen in je heerlijk warme bedje s'morgens, een extra lekker broodje bij de lunch of het voldane gevoel van een simpel klusje dat je nu eindelijk eens hebt gedaan.

Door die momenten hardop te benoemen, vallen ze me nu gedurende de dag steeds meer op. En s'avonds beleef ik ze nogmaals en ga dan heerlijk blij de nacht in. En dat op zich is natuurlijk alweer iets om heel dankbaar voor te zijn.

Er is zoveel geluk om ons heen. Je hoeft er alleen je ogen maar voor te openen!

Het babygirafjesgevoel

Als rasrotterdamse is Blijdorp mij niet vreemd. Het blijft altijd leuk, zo’n dagje beestjes kijken. Met excuus-kind of zonder zien hoe de zeeleeuwen gevoerd worden, het oceanium bekijken en natuurlijk mijn all-time-favourite; de stokstaartjes!

Ook de giraffen kunnen meestal wel op een bezoekje rekenen. Elegante dieren met de prachtigste ogen die je je maar kunt wensen! En natuurlijk die lange, dunne benen waarop ze zich moeiteloos voort lijken te bewegen.

Hoe anders is dat voor de babygiraffe! Trillend en wankelend op die veel te lange poten. Hij staat, maar weet zelf eigenlijk niet hoe dat zo plotseling is gekomen en vooral hoe lang hij nog zo kan blijven staan. Bibberdebibber.

Zelf voel ik me het laatste jaar ook vaak een babygiraffe. Er is zoveel gebeurd dit jaar! Een aantal niet-zo-effectieve gedragspatronen heb ik achter me gelaten. Ik doe dingen echt anders nu! Ik sta wel, maar vaak wankel ik nog. Dan kijk ik naar beneden, en realiseer me hoe hoog het is! En ben ik bang om te vallen….

Maar na vallen, kun je gelukkig ook weer opstaan. En soms helpt iemand je daarbij. Iedereen die zich aangesproken voelt; dank!