Hebben jullie dat ook wel eens? Dat je bij een kennismaking het een en ander over jezelf vertelt en dat je dan bij jezelf denkt "jeetje, wat een enorm leuk leven heb ik toch eigenlijk!" of "tjonge, ik doe wel echt hele interessante dingen!". Mij overkomt het regelmatig en ik krijg er maar geen genoeg van :)
Dat gevoel heb ik eigenlijk steeds vaker. Ik heb namelijk heel weinig te klagen! En de kleine zorgenpuntjes die er dan zijn lijken ook steeds minder te worden. Als zelfstandige in de podiumkunsten heb ik alle reden om de toekomst met enig wantrouwen tegemoet te zien, maar toch gaat het zakelijk gezien beter dan ooit! Vandaag had ik een erg fijn gesprek bij een potentiele opdrachtgever. Als die klus doorgaat ben ik voorlopig verzekerd van werk en inkomsten. Alweer een zorg minder.
Ook op andere vlakken prijs ik me gelukkig; het contact met mijn vrienden wordt steeds hechter, ik krijg volop de kans om me artistiek en spiritueel te ontplooien en de liefde....tja....zucht...:) Ik geniet van alles wat er op mijn pad komt, spreek mijn dankbaarheid hardop uit en deel waar ik kan.
Vroeger dacht ik in dergelijke situaties vaak "het zal nu wel eens over zijn met al dat moois". Raar is dat eigenlijk. Alsof je maar recht hebt op een beperkte hoeveelheid geluk. Onzin natuurlijk: er is meer dan genoeg voor ons allemaal!
Of om met de woorden van Paulo Coelho te spreken "geluk is het enige dat vermenigvuldigt als je het deelt".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten