.......

Onze Moeder die overal in en om ons is

Uw naam worde gevierd

Uw natuurrijk is altijd geweest

en zal altijd zijn.

Zo boven zo beneden.

Geef ons lucht, vuur, water en aarde

En geef ons de ether die alles bezield

Zoals ook wij alles bezielen mogen

Laat ons leven in vrijheid

Maar zonder anderen te schaden

Want alle daden van Liefde en Plezier zijn uw rituelen

In dit leven en alle volgende

Be blessed!

En wat doe jij?

Alweer een tijd geleden las ik het boek “De som der dagen” van 1 van mijn favoriete schrijvers, Isabel Allende. In dat boek kwam ik ergens halverwege de uitspraak “Je bent niet meer dan wat je aan anderen geeft” tegen. BAM, die kwam aan!

Wat blijft er van mij hangen als ik er ooit niet meer ben? Wat zullen mensen zich herinneren? Zal ik iemand geïnspireerd hebben? Zal ik verschil gemaakt hebben, al is het maar in het leven van 1 wezentje? Ik hoop het….

Een vervolgvraag die bij me opkomt is; hoe wil ik dat mensen zich mij herinneren? Wil ik vooral “die vrouw met zo enorm veel schoenen” zijn? Hmmmm, niet echt. Of toch liever “de succesvolle ondernemer”? Zou leuk zijn, maar dat is ook niet het allerbelangrijkste. “Maaike die zo lekker kan koken”  misschien? Dat komt in de richting, maar ik mis nog steeds het “spijker-op-zijn-kop-gevoel”.

Het liefst zou ik willen dat mensen aan mij denken als iemand die positief in het leven staat, en iets betekent voor anderen. Of, om het nog vager uit te drukken, een “goed mens”. Maar wanneer ben je dat? Voor mijn gevoel wanneer je iets positiefs bijdraagt aan de wereld. Dat kan iets groots zijn, maar ook iets heel simpels. We kunnen immers niet allemaal Mandela’s of Dalai Lama’s zijn….

Zo bekeken doe ik het eigenlijk zo slecht nog niet. Ik probeer mijn vrienden en familie te helpen als dat nodig is. Een luisterend oor te bieden of een paar extra handen als er geschilderd moet worden. Ik heb een foster parents kindje, ben buddy en doneer bloed. Ook probeer ik mijn afval zoveel mogelijk te scheiden en koop ik vooral biologische producten. Eigenlijk doe ik het dus best goed!

Uiteraard zijn er nog een hele hoop dingen meer die ik zou kunnen doen. Vaker bij mijn opa langs gaan, die vriend die ik al een tijd niet gesproken heb weer eens bellen, kinderpostzegels kopen en proberen minder lang onder de douche te staan. Maar je kunt niet alles. Ik niet tenminste….

Uiteindelijk lijkt het mij vooral belangrijk dat je jezelf af en toe de vraag stelt “Wat doe ik voor mijn omgeving”?

Okay. Ik ben Maaike en ik ben bloeddonor.

Wat doen jullie?

Soep

Nu de dagen korter en kouder worden, krijg ik steeds vaker zin om een lekkere pan soep te maken! Soep is toch wel 1 van mijn favoriete gerechten. Veel variatie mogelijk, niet moeilijk, je kunt er goed restjes in verwerken en wat over is, is de volgende dag een welkome lunchaanvulling.

Maar het belangrijkste vind ikzelf het warme, nostalgische, troostende gevoel wat een kop verse soep me geeft. Heerlijk, na een lange dag je handen om zo’n dampende kop heen! Instant-gelukzaligheid.

Nou kan ik hier wel een enorm soep-promotie-verhaal gaan houden (en geloof me, dat lukt me makkelijk!), maar sommige dingen moet je gewoon zelf ervaren. Daarom zal ik vanaf nu elke week een lekker soep-recept hier plaatsen. Ik ben trouwens een nogal “intuïtieve” kok, dus hoeveelheden mogen jullie zelf bedenken. Soep mislukt niet snel, dus gewoon je gezonde verstand gebruiken en tussendoor proeven…..

Ik begin met een lekker herfstig vega-soepje;

Pompoensoep

1 kleine pompoen

1 ui

2 teentjes knoflook (of meer, of minder)

Korianderzaadjes (1 eetlepel ofzo)

Bouillonpoeder naar smaak

Harissa (soort Marokkaanse sambal, te koop bij de goede super)

Munt

Feta (pakje van 200 gram)

Room

Pompoen slachten en in stukjes snijden. Ui in stukken snijden en knoflook pellen. Dit alles in bouillon koken tot de groenten zacht zijn. Voeg korianderzaad toe. Dan met de staafmixer pureren tot het glad is. Breng het geheel lekker pittig op smaak met harissa. Voeg gehakte munt en in blokjes gesneden feta toe en laat dit heel even meewarmen. Opdienen met een scheut room erdoor. Tis niet moeilijk, wel erg lekker!

Alles beweegt

* Voor mama*

Ik vouw handdoeken op zoals jij me dat geleerd hebt. Ik was een lastige leerling. Te eigenwijs. Niet in staat het belang van een nette, rechte stapel handdoeken in te zien. Dat zie ik eigenlijk nog steeds niet, maar toch zal ik altijd op jouw manier blijven vouwen. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen het anders te doen.

Alles beweegt.

Ik dacht: ik zit op een rodeostier. En toen schoot ik met een noodgang naar beneden, de diepte in, om daarna weer omhoog te gaan, over de kop.

Een achtbaan dus. Looping na looping, langzaam en krakend omhoog en dan weer in volle vaart naar beneden. Door de snelheid achterover in mijn stoel gedrukt. De wind trekt aan mijn haar.

Plotseling stopt het. Nu weer een trap. Met ongelijke, bewegende treden. En de leuning zwabbert. Is soms ineens onderbroken. Een leuning die stottert. Lunapark-voor-gevorderden.

Afgezien van mijn creatieve interpretatie van huishoudelijk werk heb ik het je nooit erg lastig gemaakt. Ik deed het goed op school en was beleefd tegen volwassenen. En al het andere wist ik goed genoeg verborgen te houden.

Wat doe je als in 1 jaar tijd je leven er compleet anders uitziet. Klamp je je vast aan dat ene dingetje dat wel blijft, als een kleuter aan haar lievelingspop?

Dit wilde je toch zo graag? In beweging blijven. Onafhankelijk zijn. Thrill seeker, mind fucker, adrenaline junky XXL ……… 

En dan; in 1 klap genezen van mijn inertie-alergie. Be careful what you wish for.

Je zei altijd “jou lukt altijd alles, jij kan alles”. Ik denk dat je heus wel wist dat ook ik mezelf nog wel tegen zou komen. En je vertrouwde erop dat ik ook daar wel weer overheen kom.

Wie ben ik om het ritme te willen bepalen? 

Alles beweegt…………………

Organisch opruimen

Al sinds ik een kind was is opruimen niet mijn grootste liefhebberij. Nu gaat dat natuurlijk voor veel kinderen op, maar ik heb altijd wel het gevoel gehad dat het in mijn geval van een andere orde is. Ik snap het gewoon echt niet! Mensen die moeite hebben met lezen en spelling zijn dyslectisch. Tegenwoordig heb je daarnaast ook dyscalculi. Dan heb je moeite met rekenen en getallen. Maar voor “huishoud-dyslexie” is nog geen woord. Ik kan me niet voorstellen dat dat nog lang gaat duren…..

Opruimen komt grofweg neer op het verplaatsen van dingen. Administratie hoort in de studeerkamer en een nagelschaartje in de badkamer, dat werk. Maar is het niet zo, dat die dingen daar niet voor niets terecht gekomen zijn? Is het feit dat mijn nagelschaartje naast mijn bed ligt, en mijn administratie op de bank niet een teken dat dat veel logischer plaatsen zijn?

Blijkbaar doe ik mijn administratie graag voor de TV, en knip ik mijn teennagels op de rand van het bed (en de geknipte nagels gooi ik braaf weg, mocht je je dat afvragen…). Het is ook best handig om een mes in je woonkamer te hebben liggen, want daar kun je dan pakjes mee openmaken enzo. Mijn haar borstel ik graag terwijl ik op het toilet zit. Dan kun je de haren gelijk wegspoelen namelijk, handig!

Ik vraag me af hoe mijn huis er uit zou zien, als ik alle spullen gewoon zou bewaren in het vertrek waar ik ze het meest gebruik. Dat zou toch wel een kleine revolutie betekenen!  Zo zou mijn koelkast naar de woonkamer verhuizen en mijn boekenkast zou op het toilet terechtkomen. Mijn post zou ik in de hal moeten bewaren en de koektrommel komt in de slaapkamer te staan (geen commentaar).

Wat denken jullie, zou dit De Oplossing zijn voor al mijn opruimproblemen, of zou ik er alleen maar achter komen dat alles voortdurend van plek verandert en ik inderdaad een ongeneeslijke vorm van Dys-opruim-ie heb?

Huis

Huis

Als ik over je heen lig

en mijn haren naar

beneden stromen.

Een vernis vormen om jouw

en mijn gezicht.

Als het daglicht ertussendoor sijpelt

en omgekeerde sproeten achterlaat

op jouw gezicht.

Als we de dag een moment buitensluiten.

Wij draaien even tegen de wereld in.

*Gedicht geschreven voor de cursus aan de schrijversvakschool Amsterdam*

6 december 2009

Ik lig op de grond, stil, gelaten. Mijn herinneringen trekken aan me voorbij. Zoveel jaren, zoveel tranen. En nu ben ik hier. En ik weet niet of dat goed of fout is. Ik weet het niet meer. Echt niet meer. Ik ben zo totaal leeg. Ik zou kunnen huilen, schreeuwen, slaan. Maar het heeft geen zin.

Ik voel me verstild. Alsof ik in het midden van een wervelwind sta. Ik zie alle beweging om me heen, maar ik maak er geen deel van uit. Ik ben in mijn kern. Maar als dit mijn kern is, weet ik niet of ik daar wil zijn.

Nog nooit was ik zo naakt. Zo totaal overgeleverd aan mezelf. Dit is niet hoe ik me rock bottom had voorgesteld. De schoonheid van het drama ontbreekt. Het is haast saai. Lusteloos.

 Ik zie de schrammen op mijn lichaam. Er zitten korsten op. De rulle randen van gestold bloed.  De blauwe plekken beginnen al te verkleuren. Het verdriet is niet vers meer. Mijn spieren zijn stram door de kou. De tranen opgedroogd op mijn wangen. Zwarte aarde onder mijn afgebroken nagels.

En ik ben alleen. Totaal alleen. Ik heb alleen maar mezelf. En dit keer is het gewoon niet genoeg. Wat heeft het voor zin om te huilen als er niemand is die me troosten kan. Het regent. Het regent al dagenlang. Zoveel water…..

De godin die bij me is, ik voel haar niet. Ik weet dat ze er is, maar ik voel haar niet. Ik ben niet bang, niet droevig, niet boos.

Ik ben alleen maar.

Ik ben alleen.

Ik ben.

Ik.

Never judge a book by its cover

Soms gebeuren er dingen in je leven die op het moment zelf nogal onbeduidend lijken. Alledaagse gebeurtenissen waar je pas later de waarde van inziet. Omdat je je dan pas realiseert welke diepere boodschap ze met zich meedragen. Of omdat je er vaak aan terug moet denken. Of omdat je het er ineens met een ander over hebt. Een bloem in de knop die plotseling open gaat.

De volgende gebeurtenis overkwam mij alweer zeker 10 jaar geleden. Sindsdien denk ik er regelmatig aan terug. Grappig genoeg steeds vaker. Soms vertel ik erover aan anderen. En nu dus aan jullie.

Ik was onderweg van een feestje naar huis. Het was laat, en ik wilde de nachtbus nemen vanaf het centraal station. De nachtbussen vertrokken vanaf het busstation buiten, maar ik moest nog zeker 20 minuten wachten en het was best koud. Daarom stond ik binnen in de stationshal. Er stonden nog wat andere mensen te wachten op de nachttreinen.

Een man loopt op 1 van de andere wachtenden af. In zijn uitgestoken hand houdt hij wat muntgeld. Hij wordt weggestuurd. Hij probeert het nogmaals het bij een vrouw die een stukje verderop staat. Ook zij keert zich van hem af, weigert naar hem te kijken. Zo gaat het nog een paar keer. De man krijgt de kans niet om zijn vraag te stellen.

Nu komt de man mijn kant op. Ik kijk hem aan. Dit keer begint hij van een afstandje al te praten. Hij vraagt "Can you please help me to buy a ticket. I can't read the instructions on the machine because they are in dutch only".

Ik loop met hem mee naar de kaartautomaat, en samen kopen we een kaartje naar Den Haag met het muntgeld dat hij in zijn hand heeft. Hij bedankt me voor de hulp, en beiden vervolgen we onze weg. Ik glimlach om mijn eigen vooroordelen, en loop de stationshal uit. De nachtbus zal er zo wel aan komen.