Welterusten!

Ik lig in bed maar kan niet slapen. Ik verveel me. Naast me hoor ik de regelmatige ademhaling van mijn lief. Zachtjes fluister ik "slaap je?". Geen reactie. Zijn ademhaling irriteert me enorm! Ik weet heus wel dat ik gewoon jaloers ben omdat hij wel lekker onder zeil is, dus ik onderdruk de neiging om hem een por te geven om hem mede te delen dat ik niet kan slapen.

Hij ademt diep en zwaar. Hmmm. Als hij snurkt zou dat wel een goede reden zijn om hem wakker te maken. Maar zwaar ademen is niet echt snurken, toch? Maar dit zit toch wel een beetje tegen snurken aan. Of niet? "Slaap je?" vraag ik nu iets harder. Weer niks.

Diep zuchtend draai ik me om. Wie weet maak ik hem wel wakker met mijn gewoel en gezucht. Daar kan ik dan niks aan doen. Ik heb 'm immers niet express wakker gemaakt. Maar dat alleen wakker liggen is zo ongezellig!

Dit komt toch wel heel dicht in de buurt van een snurkje trouwens. Zal ik dan toch? Ik prik zachtjes in zijn zij. Geen reactie.

Ik draai, steun, ga nog maar een keer naar de W.C. en pak met veel bombarie een glas water. Mijn lief slaapt dapper door.

Tegen de ochtend val ik eindelijk in slaap. Als ik net 5 minuten goed weg ben gaat de wekker. De zijne, wel te verstaan. Hij staat op, rommelt wat in de keuken en badkamer. Sacherijnig mompel ik "Stil nou eens, ik slaap, kun je niet een beetje rekening met me houden?"

Niet nu!

Een jaar geleden mocht ik met mijn theaterperformance "Literaire Lapdance" spelen tijdens de museumnacht in Rotterdam. Geweldig om te doen! Samen met acteur Roel Goudsmit een hele avond de grootste lol hebben in een sletterige outfit en daar ondertussen nog voor betaald worden ook.

We stonden in de centrale bibliotheek, waar een gevarieerd programma was met voordrachten van onder meer Nico Dijkshoorn en Susan Smit. De laatste heeft een prominent plekje in mijn boekenkast, maar ook in mijn ontwikkeling. Haar debuutroman "Heks" was voor mij het spoorboekje dat me geholpen heeft de juiste trein te vinden. Ik heb het boek zeker 4 keer gelezen, telkens met flink veel tijd ertussen. En telkens opnieuw wist ik er mijn lessen uit te halen.

Ik noem mezelf geen heks. Voor mij voelt zo'n etiketje als een beperking. Hekserij, sjamanisme, druidisme, wicca.... door er een label op te plakken zou ik de inhoud ondergeschikt maken aan de vorm. Ik ben meer van de inhoud. En ik geniet van de rijkdom aan vormen waarin ik die inhoud mag ervaren!

Desondanks ben ik Susan Smit heel dankbaar voor hetgeen ze bij mij teweeg heeft gebracht! En ik had de kans haar dat persoonlijk te vertellen! Ze staat aan de bar een wijntje te drinken. En ik.....ik draag een platinablonde pruik, veel te veel pornorode lippenstift en een flanellen duster met koffievlekken. Lekker is dat!

Voordeel; ik val wel op! Roel moedigt me aan naar haar toe te lopen. Ik bestel een roseetje (getver, maar ja, in je rol blijven he...) en stamel een begroeting. Hoe kan ze me nu serieus nemen als ik er zo uitzie? Ik zeg tegen Susan dat ik veel van haar boeken heb gelezen. Ze kijkt me geamuseerd aan, niet wetend of ik nu serieus ben of een rol speel. Ze is heel vriendelijk verder hoor, maar weet duidelijk niet wat ze met me aan moet. Ik pruttel nog wat na en druip af.

Sorry, Susan! Ik had je graag persoonlijk bedankt voor de inzichten die je me gegeven hebt. Maar het ging niet helemaal zoals ik me had voorgesteld. Volgende keer beter?